Leighton M. Spindowich

tarafından **Leighton M. Spindowich** Perş. Kas. 18, 2010 8:08 pm

Şu aralar kendime pek fazla vakit ayırmadığımı fark ettim ve rahatlamak amacıyla yürüyüşe çıkmaya karar verdim. Hey tamam bir strigoi olabilirdim ama benimde rahatlamaya ihtiyacım vardı. Eva'yı özlemiştim. Akademide sıkı yönetim vardı ne o dışarı çıkabiliyordu ne de ben oraya girebiliyordum. Yavaş yavaş yürümeye başladım. Ayağımın altında kar çok güzel eziliyordu. Kendimi doğanın güzelliğine ve saflığına kaptırdım. Dışarıda olan şeylere pek dikkat etmiyordum. Bunun benim başıma dert açabileceğini bilseydim asla böyle bir şey yapmazdım. Yolda ilerliyordum dikkatim tamamen dağınıktı. Birden kafamın arkasından bir darbe aldım tam ne olduğuna bakmak için döndüğümde suratıma bir yumruk sonra kendimi savunmak için bir hareket yapmaya çalıştım ama başarısızdım sayıca benden fazlaydılar. Sanırım beş kişi filandılar. Kendimi çok aciz hissediyordum. Yeniliyordum neye uğradığımı dahi tam olarak anlayamııyordum. Kafama çok darbe alıyordum. Nefes alacak gücüm dahi kalmamıştı.Gözlerimi kapattığımda her şeyin benim için bittiğini sanıyordum...

Gözlerimi karanlık bir yerde açtım. Karşımda Josh vardı. Yerde yatıyordum. Her tarafım acıyordu. Sanki her tarafıma kazık saplıyorlardı ve bilerek beni öldürmüyorlardı. Çok sinirliydim. Strigoi olmanın en kötü yanı çok çabuk sinirleniyordum. Bana kötü kötü bakıyordu.
-Seni lanet olasıca pislik! Ne b*k yaptığını sanıyorsun sen??!!
diyebildim gücüm anca buna yetiyordu.
-Nick. Benim sadık olamayan salak savaşçım. Senin görevin öldürmekken sen aşık oldun. Söyle bana kendi cezanı kendin ver.
-Ben sana görevi bıraktığımı söylemiştim. Buna devam etmek istemediğimi belirtmiştim!
-Ben istediğim sürece bu göreve devam edeceğini de ben söylemiştim. Şimdi buna katlanacaksın cezanı çekeceksin evlat.
Dedi ve yeniden darbeler almaya başladım. Yeniden dayak yiyordum. Birden kendimi bıraktım. Boşluktaydım.Karşımda kaybettiğim herkes duruyordu.Başta büyük babam... Bana bir şeyler söylemek istiyordu ama sanki aramızda görünmez duvarlar vardı ve benim duymamı engelliyordu. Birden her şey bir elektirikli süpürgeyle çekilircesine hemen kayboldu ve ben gözlerimi pis kokan acaip bir odada açtım. Yanımda birisi vardı. Tanıdık bir kokusu vardı. Birden gözlerimi açtım. Yanımda Eva vardı bana bir şeyler söylüyordu. Sesi boğuk geliyordu.Birden görüşüm ve duyma kabiliyetim yerine geldi. Yavaşça doğrulmaya çalıştım.Her yerim acıyordu. Kanayan açık yaralarım vardı. Eva bana endişeli gözlerle bakıyordu. Birden kafama dank etti! Eva burada ne arıyordu??!!
-S-Senin ne işin var burada?
-Bende kaçırıldım.Ama senden iyi durumdayım.Bir kaç şey dışında.
Onu inceledim.Aklıma kötü şeyler geliyordu.Ve aklıma gelen başıma geldi.Ondan beslenmişti pisliğin teki!!!Birden bütün yaralarımı unuttum ve ayağa kalktım.Kalkar kalkmaz oda etrafımda dönmeye başladı.Buradan çıkmanın bir yolunu bulmalıydık.Dışarıdan sesler geliyordu.Vücudum pek iyi durumda olmadığı için net olarak duyamıyordum sesleri.Önce bu tarafa doğru geliyordu daha sonra yön değiştirdi ve bizim olduğumuz yerden uzaklaştı.Eva'ya döndüm
-Neden kaçırdılar seni?
-Bilmiyorum.
-Eğer yaralarım iyi olursa birazda olsa şansımız olur.Yani senin kaçmanı sağlayabilirim.Tabi acil kana ihtiyacım var.
-Süper!Sana nasıl kan bulacağız peki?
-Bilmiyorum!Birazcık gücüm yerinde olsaydı odaya giren ilk kişinin kanını emerdim!Ama lanet olsun ki çok güçsüzüm. Bir ana duraksadı ve
-Benden beslen. dedi.
Çok şaşırmıştım. İlk önce delicesine istedim ondan beslenmeyi daha sonra mantıklı düşünmeye başladım ve
-Eva saçmalıyorsun.O lanet olasıca adam senden beslenmiş zaten gücün yok.Aynı zamanda öleceğimi bilsem dahi ki şu an öyle bir durumdayız senden beslenemem.
-Nick eğer beslenmezsen zayıf düşeceksin.O zaman hiç şansımız kalmayacak!
-Eva HAYIR!Senden beslenmeyeceğim.Şu yerdeki farenin kanını içerim her ne kadar iğrenç olsa bile ama senin kanını içmem.Bunu kafana sok.
Yeniden ayağa kalktım ve odayı incelemeye başladım.Kaçmamızı sağlayacak bir şeyler düşünüyordum ama aklıma hiçbir şey gelmiyordu.Oda büyüktü.Biraz ortalığa baktım.Bom boştu.Sadece duvarda asılı bir işkence aleti duruyordu.Tanrım buradan kurtulmanın en ufak bir yolu dahi yokmuydu??!!Kapıya doğru yaklaştım.Dışarıdaki sesleri ve kokuları algılamaya çalışıyordum.Beni fena halde dövdükleri için hiç bir şey yapamıyordum.Eğer sağlam olsaydım Josh neler yapabileceğimi biliyordu.Eva'ya döndüm ve birden
-Buldum!!!Eva gücün var mı?
-Çok değil.Benimde beslenmeye ihtiyacım var.
-İçeri giren strigoiyi etkisiz hale getirebilecek kadar yakmanı istiyorum.O kadar gücün var mı?
-Bilmiyorum.Biraz dinlenmem lazım.Kana ve yemeğe ihtiyacım var.
-Tamam kendini zorlama.
Tek kaçış yöntemimiz buydu.Kendini toplaması gerekiyordu.
Biraz sonra içeri bir kadın girdi.KAsıntı bir şeydi.Bizimle abidik gubidik konuştu ve çıkarken
-“Son gecenizi geçirin! Sabaha ölmüş olacaksın!”
diye bağırdı ve defolup gitti. Eva kapıya vurup duruyordu.Sürtük kadın annesi
çıkmıştı.duygusuz strigoi...:Genelde olan bir şeydi ben ve bir
kaç kişi istisnaydık.Bird en kafama bir şey dank etti
-Buldum!Benim kanımdan emeceksin!Gücün yerine gelecek sonra giren strigoiyi halledeceğiz!
Bana boş gözlerle bakıyordu.Anlamaya çalışıyordu.Anladığında önce bana itiraz etti
-Nick bunu asla yapmayacağımı biliyorsun!
-Tamam o zaman ölelim!
-Nick..
Birden bileğimi ısırarak kanattım ve ağzına dayadım! Bu kız laftan anlamıyordu
ki! Onu çok seviyordum ve onun için her şeyi
yapacaktım! Ona yeteri kadar kan içirdikten sonra kolumu geriye
çektim.
-Delisin sen DELİ!!
diyerek kolumu yumrukladı kollarım fena halde acıyordu.Eğer gücüm yerinde olsaydı şimdiye kadar iyileşmiştim.
-Sessiz ol anlaşılan gücün yerine geldi.Her neyse dışarıyı dinle
birisinin yaklaştığını duyarsan bana el işareti yap.Tamam mı?
-T-Tamam.
-Sen iyi misin?
-Sanırım değilim.
-Tanrım lanet olsun!Benim kanım yüzünden oluyor!!
Benim kanım yüzünden zehirlenmişti!İçeri iki strigoi girdi
birden.Hiç vakit kaybetmeden bize giriştiler.Yeniden darbeler
alıyordum.Bu sefer Eva'yı da dövüyorlardı.Her tarafı
kanıyordu onunda.Aslında bir yandan kanaması iyiydi
çünkü zehir dışarı akıyordu.Benim zehirim...Bunları
düşünürken kafama lanet pislik bir tekme geçirdi
ve gerisini hatırlamıyorum....
Gözlerimi
yeniden Josh'ın yanında açtım.Eva'nın çığlıkları
kulaklarımda yankılanıyordu.Onu koruyamamıştım!Onu canım pahasına
korumam gerekirdi ama ben koruyamamıştım!Aksine çok aciz bir
duruma düşmüştüm.Josh'ın salak kahkahası kulaklarımda
yankılanıyordu.Çok kötüydüm!Her tarafım
acıyordu!Lenobia ile iletişime geçmenin bir yolunu bulmam
gerekiyordu!!!Sadece o kurtarabilirdi bizi bu aciz durumdan.Tanrım
sanırım ciddi anlamda ölüyordum...Acı,acı
[b]çok gerçekti,en sığdan en derine inen...Kaybettiklerimi
anlamamı sağlayan,özlediğimi hatırlatan.Vücudumdaki darbeler
o kadar canımı acıtmıyordu artık.Kaybetmenin verdiği acı
öldürüyordu beni...Canımdan çok sevdiğim kişiyi
koruyamamanın verdiği acı öldürüyordu beni.Hani hep
hayatım gözümün önünden bir film şeridi gibi
geçti derler ya aynen öyleydim şimdi.Yaşadıklarımı
düşünüyordum.Ölmeyi kabullenmiştim sanırım.Ben
böyle pes edemezdim!Etmemeliydim!Arkamda neler bıraktığımı
düşününce...Ben ölürsem ki bu çok
büyük bir ihtimal Lenobia mahvolurdu.Eva...Eğer ben
ölürsem o da ölürdü.Ele yıkılırdı...Ben
ölmemeliydim!onlar için yaşayacaktım!En çokta Eva
için!Yaşamak zorundaydım!

Güç
toplamam gerekiyordu.Eğer dinlenirsem dünya ile bütün
iletişimimi kesmek zorunda kalırdım.Artı yönleri iyileşirdim.Ve
gücümü biraz da olsa yerine toplardım.Son kez Eva'ya
baktım ve kendimi saldım.Gücümü topladığımı
hissediyordum.İyileştiğimide.Öfkem çok
büyüktü.Bu öfkeden kurtulamıyordum!Ama
güçlenmemi bir şekilde o tetikliyordu.Olan bitenden haberim
yoktu ama birazdan Nick geri dönecekti...

Gücümü
topladığımı ve iyileştiğimi hissettiğimde.Gözlerimi
açtım.Öfkeden kuduruyordum resmen!Kollarımı öyle bir
hızla çektim ki duvardan duvarda hafif bir kırılma
oldu.Önümde yatan Joshu gördüm Açtım ve
biraz daha güce ihtiyacım vardı.Josh'un kanını emmeye
başladım.Anlaşılan ben baygınken ona bir şeyler olmuştu ve artık gebermişti.Gücüm şimdi gerçekten yerine geliyordu!Eva
bana sanki hortlak görmüş gibi bakıyordu.Aslında bir nevi
hortlak görmüştü.KArşısında eski Nick'den eser
yoktu.Yaralarım düzelmişti ve çok dinç
gözüküyordum.Hemen Gidip Eva'yı
çözdüm.Hala çok şaşkındı.
-Hiç bir şey söyleme ben sana her şeyi anlatacağım.
-T-Tamam.Bir şey söylemiyorum.
Eva'yı tam ayağa kaldıracaktım ki sürtük Grace içeri girdi.Önce bize sonra yerde yatan Josh'a baktı.
-Lanet olsun!
dedi ve üstüme atıldı.Fazla gücüm yoktu ama
çok öfkeliydim.Deli olmak üzereydim.Hani deli
gücü derler ya aynen onu yaşıyordum.Graece'yi
üstümden fırlattım.Benim bu şekilde güçlü
olamam onu çok şaşırtmıştı.Bana öyle yumruklar sallıyordu
ki normal bir moroi filan olsam kesin şimdiye kadar beyin kanaması
filan geçirmiştim.En sonunda bende kendimi savunmayı bırakıp
biraz harekete geçmenin zamanı geldiğini düşündüm
ve işte Nick geri döndü!Saçlarından tuttum ve kafasını
bel hizama indirdim.Bacakları ile bir şeyler yapmaya çalışıyordu
ama beceremiyordu.Karnına tekmeler geçirmeye başladım.Aslında
direkt öldürebilirdim ama bana ve Eva'ya çektirdiği
acıların hesabını birazda olsa ödemek zorundaydı!Yüzüne
yumruklar atmaya başladım.En son olarak kafasını yere vuruyordum.Her
tarafım kan olmuştu.Gücümün azaldığının
farkındaydım.Joshun kanı çok işime yaramamıştı!Son olarak
boynunu kırdım ve önüme cansız beden düştü.Arkamı
döndüm.Eva bembeyaz olmuştu.
-Gitmemiz gerek.Güm fazla yok biraz daha beklersek bizde öleceğiz.Eva
dona kalmıştı.Üstümdeki t shirt yırtılıp bir kenara
atılmıştı.Bu yüzden üstüm çıplaktı.Bu yüzden
de göğüsüm filan kan olmuştu.Pantolonum yırtılmıştı hep
o da kan içindeydi.Eva da benim gibiydi kısmen.Eğer buradan
ölmeden çıkabilirsek Eva'yı bir daha asla yanlız
bırakmayacaktım.Ve sanırım bir daha yürüyüşe
çıkmayacaktım...Karşımda baygın bir şekilde duruyordu. bu canımı
öyle acıtıyordu ki...Vücudumdaki her yere iğne saplasalar
bile bu kadar canım acımazdı.Canımdan çok sevdiğim sevgilim
gözlerini öyle kapatmıştı ki sanki sonsuz uykuya dalarmış
gibi.Acı çok gerçekti.Tam kalbimin orada hissediyordum
canımın acısını...

İçeride
yanlızdık.Dışarıda ayak sesleri ve çığlıklar vardı.Bize doğru
yaklaşıyordu bir şeyler.EvaYı kucağıma
alıp gücümün
yettiğince koşmak istiyordum ama Eva'nın yaraları çok
derindi.Neresine dokunsam biliyordum ki ona acı verecektim.Acı
çektiği her halinden belli oluyordu zaten.Kesik kesik nefesler
alıp veriyordu.Lanet olsun canımdan bile çok sevdiğim kişiye
yardım edememek beni öldürüyordu!!

İçeriye
aynı anda iki strigoi ve bir gardiyan girdi.Duyduğumuz sesler onlardan
geliyordu sanırım.Eva'ya bakıyordum.Tanrım onun ölmesine izin
veremezdim sessizce
-Ne olur aç gözlerini sevgilim.
Gardiyan bir strigoinin işini bitirdi ve içeri bir moroi girdi.Diğer
strigoi ile o ilgilendi.Çok zamanını almamıştı.Bize doğru
yöneldi.İçimdeki öfke ileriye atıldı ve Eva'yı koruma
isteği ile çocuğa saldırdım.Gücüm fazla yoktu.Tıpkı
bir balon gibi sönüyordum.Çocuk bana hamleler yapıp
duruyordu.Bu halimle bile onu yenebilirdim tabi daha kötüye
gitmezsem eğer...Hızlı bir hareketle çocuğun arkasına
geçtim ve boynunu sıkmaya başladım.Nefesini kestiğimin
farkındaydım.İsteğimde buydu zaten.Onu öldürmek.Eva'yı alıp
buradan gitmek.Tabi şans hiçbir zaman benden yana
olmadı!Gücüm tükendi ve birden yere
yığıldım.Çocuk da ne olduğunu anlayamamıştı.Son Eva'ya baktım.Bu
ona son bakışım olabilirdi...

Gözlerim
karardı ilk önce.Yere düşüp zemine çarpışımı
hissettim.Zemin soğuktu.Bunları hissedebiliyordum.Ama konuşamıyor ve
vücudumu hareket ettiremiyordum.Birden bir ışık dalgası ortalığı
sardı.Bunun ne olduğunu anlamaya çalışıyordum.Bir ses
duyabiliyordum anca.Ortam okadar parlaktı ki gözlerim kamaşıyordu.
Terk etmedi seni!Her şey eskisi gibi olacak.İstediğin gibi olacak! Tek bir
hareket onu tetikleyecek! O sana geri
dönecek! Bütünlüğünü geri
kazanacaksın!!!...Sonra birden
gözlerimi açtım.İçimde bir kıpırdanma vardı.Etrafıma
bakınmaya başladım iki kişi ayaktaydı.Biri gardiyan biri benim
kapıştığım çocuk.Göğüsümde Eva yatıyordu.Bana
sıkıca sarılmıştı sanki kollarını gevşetirse ellerinden uçup
gidecekmişim gibi bana sarılmıştı.Elimi kaldırdım saçlarını
okşamaya başladım.Birden kafasını kaldırdı.Gözlerimi açık
görmek onu sevindirmişti.Yüzünden mutluluğu okunuyordu.
-Beni öldürmek öyle kolay değil aşkım.Bak yine karşındayım.Seni bırakıp hiçbir yere gitmem ben.
-Seni kaybetmenin düşüncesi bile beni öldürüyor.Seni bu şekilde görmek..
-Şşş.Geçti her şey bitti.Güvendeyiz artık.Seni Her kötülükten
uzak tutacağım.Bir daha böyle bir şey başımıza gelmeyecek.
-Seni seviyorum!
-Bende aşkım bende.Şimdi şu iğrenç yerden kurtulalım.
Yavaşça yerden kalkrım.Başım biraz dönüyordu.Kafamda okadar
çok şey vardı ki...Eva'ya sarıldım ve yavaşşça
yürümeye başladık.Arkamızdan diğerleri geliyordu.Bizi
kurtaranlar.Birden durup arkamı döndüm ve
-Imm şey ben özür dilerim ve teşekkür ederim.Aptalca bir savunma iç güdüsüydü.
-Sorun değil bende olsam bende aynısını yapardım.
Yeniden Eva'ya döndüm ve çıkışa doğru yürümeye devam
ettik.Dışarı çıktık.Şafak bir kaç saate
sökecekti.İleride bir araba vardı.Kurtarıcılarımıza aitti
sanırım.Eva'yı götürüp arabaya oturttum.Yanına oturmak isterdim ama şartlar buna izin vermiyordu.Bana özlem dolu gözlerle bakıyordu.
-Sana söz veriyorum bir dahaki buluşmamız daha romantik olacak.
dedim
ve dudaklarına bir öpücük kondurdum. Bunun bitmesini
istemiyordum ama her güzelliğin bir sonu vardır. Diğerleride
arabaya bindiler ve araba akademiye gitmek için yol
aldı. Arkasından sadece bakmak kaldı bana da. Arkamı döndüm ve
ormana doğru koşmaya başladım. Son hızımla koşuyordum. Aynı zamanda
gözlerimden kan-yaş-akıyordu...

tarafından **Victoria Huffington** Cuma Kas. 19, 2010 12:58 am

Kurgu ~ 15
Betimleme ~ 15
Renklendirme ~ 5
Uzunluk ~ 10
Akıcılık ~ 15
İmlâ ~ 15

Toplam ~ 75!

Leighton M. Spindowich

Leighton M. Spindowich

Geri: Leighton M. Spindowich