Bir beynin tozlu sayfaları

tarafından Helen L. Paparizou Perş. Kas. 18, 2010 2:47 am

Asla sonu gelmeyecekmiş gibi sürüp giden bu savaştan usandım artık. Yaşama hakkımız elimizden alındı sanki, her yer aynı, her yer karanlık, o neşe yok artık evren çökmüş gibi, göz altları morarmış yorulmuş artık bizi kaldıramıyor , hepimizi savuracak gibi. Anlamıyorum. Hepimiz bir çukura düştük hangimiz kurtulacak, hangimiz aşağıda kalıp oradan zevk alacak, bunu mu ölçüyoruz? Oyun mu her şey? Peki ya kurtulanlar eski dünyayı ve mutluluğu görecek, ona erişebilecekler mi?
Bilmiyorum, umudumu yitirdim sanki. Ama bir taraf seçme ve ona uygun yaşama yanlısı değilim.Bu yüzden bir taraf seçmemin ön koşul olmadığı yere, dünyaya gidiyorum, umduğum hayatı bulacağıma inanarak, içimdeki inanca dayanarak daha huzurlu yaşayacağım gibi… Sürekli başımda dönen savaştan uzak, en azından bir kitlenin kendi doğrularını bana kabul ettirme çabasından uzak olmak için. Çünkü bu çok saçma. Benim de fikirlerim var, sadece onların doğrularına bağlanarak yaşayamam. Ya da bütün çabalarımı kendime uygun yaratıklar bulmaya harcayamam. Evet, daha sakin bir hayat istiyorum ama bunu bulacağımdan emin değilim, yine de şimdiki halimden kötü olamayacağımı biliyorum. Yani özgürlüğe uçan bir kuş gibi hayal ediyorum kendimi... Şimdilik sadece bunu yapmak cazip geliyor. Hani insan yaşamazsa hayal edemez ya, ben hep hayal etmek kafamda kurmak istiyorum. Bunun için de yaşamam, yaşamam, daha çok yaşamam lazım. Sadece varlığımı sürdürmekten bahsetmiyorum, gerçekten yaşamak. Çoğu zamandır yapamadığım gibi.
Bakmak değil, görmek istiyorum mesela. Boş yaratıklardan, kim ne derse ona uyup kendi benliğini yitirenlerden uzak olmak istiyorum.İki tarafın varlıklarının benden üstün bir yanlarını göremiyorum çünkü.Ben tarafsız değilim, fikirlerim var.Sadece ne bu tarafa ne o tarafa tam anlamıyla yönelmeyen fikirlerim, hedeflerim var ve bu yüzden bir taraf seçeyim diye aklını yitirenlerden olmayacağım. Dünya benim için ideal, ne zaman o da bizi taşıyamayacağını anlayıp bizi dört bir yana saçmak isterse, o zaman umudumu yitireceğim, daha çok erken.
Günlüğümün tozlu sayfalarını karıştırmayı bitirdiğim zaman fark ettim ki fikirlerimde gidip gelen, değişen bir şey yoktu. Hala aynı yerlerinde sapasağlam duruyorlardı. Buradan anladım ki daha kimse kafamın içine girip düşüncelerini yaymayı başaramamıştı. Tebessüm ettim ve kapattım yol arkadaşım, günlüğümü. Ağır kapağından kapanma sesi gelince anladım. Artık vakti gelmişti, sadece ben değil günlüğüm bile sıkılmıştı artık. Anlamıştım, bu fikirlerim çocukluk hatası gibi değildi. Yerleşmişlerdi artık, başka bir şey düşünemiyordum. Yeni bir hayatın kapısında bekliyordum. Karşımda beni yeni evime götürecek olan uçak duruyordu. Arabayı süren kişiye döndüm ve acıklı bir tebessüm takındım.
Tanrı seninle olsun.

tarafından **A. Eleanor Hathaway** Cuma Kas. 19, 2010 12:00 am

Kurgu ~ 15
Betimleme ~ 16
Renklendirme ~ 5
Uzunluk ~ 8
Akıcılık ~ 20
İmla ~ 20

Toplam ~ 84
İyi Rpler.

Bir beynin tozlu sayfaları

Bir beynin tozlu sayfaları

Geri: Bir beynin tozlu sayfaları