AnasayfaGece ağlarken...
2 posters
Supernatural RP :: Başlarken... :: RP :: Puanlama
1 sayfadaki 1 sayfası
Gece ağlarken...
tarafından Eliana Yekaterina Paz Kas. 14, 2010 6:22 pm
Delicesine atan kalbi ona yaklaştıkça titriyordu gece. Yıldızlar çoktan bulutların arkasına gizlenmişlerdi, gecenin öfkesinden. Devamlı seyircilerini kaybetmişti. Her gece, her gece işkenceler çektirdiği bu iki kişiyi kaybediyordu! Daha hızlı ağlamaya başladı. Gittikçe şiddetleniyordu kar yağışı. Bu iki genç de birbirlerine daha çok yaklaşıyor, birbirlerinin kalp atışlarında ısınıyorlardı. Tom’un nefesi Eliana’nın tenini ısıtıyor, ona daha çok sokulma isteği uyandırıyordu. Ve öyle de yapıyordu. Onu, yanında gördüğü her kızdan kıskanıyordu. Ona her baktığında yanakları kızarıyor, kalbi daha hızlı atıyordu. Onun karşısındayken gözleri hep kendi ayaklarına bakar oluyordu, çünkü o bakılamayacak kadar güzeldi. Utangaçlığını sinirli ve uyuz bir maskenin ardına gizliyordu, ama bu kızarmış yanaklarını saklayamıyordu. Ve birden, tüm bu düşünceler ona çok tanıdık geldi. Nerden… Lanet olsun, şu saçma aşk romanları… Kalbi daha da hızlı atmaya başlamıştı.
“Seni seviyorum.”
Fısıltısı ona ulaşmış mıydı? Beyni duymamış olmasını dilese de, ruhunun bir parçası tam aksi için dua ediyordu. Ani bir kararla başını ona çevirip yüzünü onun yüzüne yaklaştırdı. Alt dudağı onun kulak memesine değerken fısıldadı. “Sana güvenebilir miyim?” Biraz geri çekilip başını indirdi. Nefesi, Tom’un boynunu ısıtıyordu. Eliyle onun başını kendine çevirip, hiçbir cevap veya tepki beklemeden dudaklarını onunkilere bastırdı. Ancak sadece dudakların temasından ibaret değildi bu. Tüm duyguların açığa vuruluşuydu. En zayıf, ama ironiktir ki aynı zamanda, en güçlü anlarıydı. Eliana bir elini, Tom’un kardan ıslanmış saçlarının arasında gezindirirken, tüm dünyasının bu öpücükten ibaret olduğunu hissediyordu. Oracıkta her şeyini Tom’a verebilirdi. Sadece onun için yaşayabilirdi. Ama Tom bunu istiyor muydu? Dudaklarını ayırıp alnını onun omzuna koydu. Ne yapmıştı o? Hayatında yaptığı, yapabileceği en aptalca şeyi gerçekleştirmişti. Hayır, deminki öpücükten bile daha aptalcaydı. Aşık olmuştu. Elbette kötünün de kötüsü vardı ki, bu da duygusunu gizleyememiş olmasıydı. Hatta bunun da kötüsü, hiçbir düşünce kırıntısına el vermeden onu öpmüştü. Yanaklar kıpkırmızıydı. Rezil etmişti kendini. O sırada ölseydi daha iyiydi. Çok hızlı nefes alıyordu ki, bu nabza ancak yetiyordu oksijen.
Kar, başladığı gibi aniden durmuştu. Başını hafifçe yukarıya kaldırdı. Turkuaz saçları önüne düşmüştü. Ama kızarık yanaklarını gizleyemiyordu tabii. Ben ne yaptım? Kendi aptallığına, kendisi bile şaşırıyordu ki, bu konuda kısmen haklıydı. Ne derse desin aptallığını telafi edemezdi. Eğer Tom’un bir sevgilisi varsa, onu aldatmış sayılır mıydı? Onun bir sevgilisi var mıydı ki? Bilmiyordu… Çünkü onu hiç dinlememişti. Onunla dalga geçmek için ilgilendiğini düşünmüştü. Belki de gerçekten öyleydi de, Eliana sadece bir anlığına kendini kandırmak istemişti. Kalbine bir umut yerleştirip, onu sevdiği için bu kadar ilgili olduğunu sanmıştı. “Özür dilerim. Biliyorum bu saçma. Her şey çok saçma. Ve asla telafi edilemez ama… Lütfen affet beni. İstersen bir daha asla yoluna çıkmam. Beni uzaktan bile görmezsin. Sadece… Affet…” Sonlara doğru sesinin aldığı o tiz ton, ağlamak üzere olduğunun alarmıydı. Hâlâ ona bu kadar yakın olmasını, Tom’un yaşadığı şoka veriyordu. Şoku atlatınca onu yere itecek ve oradan gidecekti, değil mi? Tek kelime bile etmeden, en tiksinmiş ifadesini takınarak. Belki de ondan nefret ettiğini söyler. Onu affetmeden… Katlanamayacağı tüm bu düşünceler kalbini sıkıştırıyordu. Yumruğunu kalbinin bulunduğu hizanın üstüne koymuştu. Kalbi acıyordu zira. Yaptığı en ufak, ki ne kadar ufak olduğu tartışılır, hatayı bile ödetiyordu ona. Sadece bir hayalden ibaret olacaktı artık Tom. Onunla konuşması bir yana, onu göremeyecekti bile. Belki de onu gizlice izlerdi Eliana. Bunun gururuna yedirebilir miydi peki? Veya unutmaya çalışırdı. Bu geceyi, duygularını, anılarını, Tom’u… Hayır, en imkansızı istiyordu yine… Tom’u unutmak…
“Seni seviyorum.”
Fısıltısı ona ulaşmış mıydı? Beyni duymamış olmasını dilese de, ruhunun bir parçası tam aksi için dua ediyordu. Ani bir kararla başını ona çevirip yüzünü onun yüzüne yaklaştırdı. Alt dudağı onun kulak memesine değerken fısıldadı. “Sana güvenebilir miyim?” Biraz geri çekilip başını indirdi. Nefesi, Tom’un boynunu ısıtıyordu. Eliyle onun başını kendine çevirip, hiçbir cevap veya tepki beklemeden dudaklarını onunkilere bastırdı. Ancak sadece dudakların temasından ibaret değildi bu. Tüm duyguların açığa vuruluşuydu. En zayıf, ama ironiktir ki aynı zamanda, en güçlü anlarıydı. Eliana bir elini, Tom’un kardan ıslanmış saçlarının arasında gezindirirken, tüm dünyasının bu öpücükten ibaret olduğunu hissediyordu. Oracıkta her şeyini Tom’a verebilirdi. Sadece onun için yaşayabilirdi. Ama Tom bunu istiyor muydu? Dudaklarını ayırıp alnını onun omzuna koydu. Ne yapmıştı o? Hayatında yaptığı, yapabileceği en aptalca şeyi gerçekleştirmişti. Hayır, deminki öpücükten bile daha aptalcaydı. Aşık olmuştu. Elbette kötünün de kötüsü vardı ki, bu da duygusunu gizleyememiş olmasıydı. Hatta bunun da kötüsü, hiçbir düşünce kırıntısına el vermeden onu öpmüştü. Yanaklar kıpkırmızıydı. Rezil etmişti kendini. O sırada ölseydi daha iyiydi. Çok hızlı nefes alıyordu ki, bu nabza ancak yetiyordu oksijen.
Kar, başladığı gibi aniden durmuştu. Başını hafifçe yukarıya kaldırdı. Turkuaz saçları önüne düşmüştü. Ama kızarık yanaklarını gizleyemiyordu tabii. Ben ne yaptım? Kendi aptallığına, kendisi bile şaşırıyordu ki, bu konuda kısmen haklıydı. Ne derse desin aptallığını telafi edemezdi. Eğer Tom’un bir sevgilisi varsa, onu aldatmış sayılır mıydı? Onun bir sevgilisi var mıydı ki? Bilmiyordu… Çünkü onu hiç dinlememişti. Onunla dalga geçmek için ilgilendiğini düşünmüştü. Belki de gerçekten öyleydi de, Eliana sadece bir anlığına kendini kandırmak istemişti. Kalbine bir umut yerleştirip, onu sevdiği için bu kadar ilgili olduğunu sanmıştı. “Özür dilerim. Biliyorum bu saçma. Her şey çok saçma. Ve asla telafi edilemez ama… Lütfen affet beni. İstersen bir daha asla yoluna çıkmam. Beni uzaktan bile görmezsin. Sadece… Affet…” Sonlara doğru sesinin aldığı o tiz ton, ağlamak üzere olduğunun alarmıydı. Hâlâ ona bu kadar yakın olmasını, Tom’un yaşadığı şoka veriyordu. Şoku atlatınca onu yere itecek ve oradan gidecekti, değil mi? Tek kelime bile etmeden, en tiksinmiş ifadesini takınarak. Belki de ondan nefret ettiğini söyler. Onu affetmeden… Katlanamayacağı tüm bu düşünceler kalbini sıkıştırıyordu. Yumruğunu kalbinin bulunduğu hizanın üstüne koymuştu. Kalbi acıyordu zira. Yaptığı en ufak, ki ne kadar ufak olduğu tartışılır, hatayı bile ödetiyordu ona. Sadece bir hayalden ibaret olacaktı artık Tom. Onunla konuşması bir yana, onu göremeyecekti bile. Belki de onu gizlice izlerdi Eliana. Bunun gururuna yedirebilir miydi peki? Veya unutmaya çalışırdı. Bu geceyi, duygularını, anılarını, Tom’u… Hayır, en imkansızı istiyordu yine… Tom’u unutmak…
Eliana Yekaterina- Melek
- Mesaj Sayısı : 15
Kayıt tarihi : 06/11/10
Geri: Gece ağlarken...
tarafından Victoria Huffington Paz Kas. 14, 2010 6:25 pm
Kurgu ~ 20
Betimleme ~ 20
Renklendirme ~ 10
Uzunluk ~ 10
Akıcılık ~ 20
İmlâ ~ 18
Toplam ~ 98!
Betimleme ~ 20
Renklendirme ~ 10
Uzunluk ~ 10
Akıcılık ~ 20
İmlâ ~ 18
Toplam ~ 98!
Victoria Huffington- Yönetici ~ Avcı
- Mesaj Sayısı : 189
Kayıt tarihi : 27/10/10 -
Supernatural RP :: Başlarken... :: RP :: Puanlama
1 sayfadaki 1 sayfası
Bu forumun müsaadesi var:
Bu forumdaki mesajlara cevap veremezsiniz