Yakalamaca

Ahh dolunay... Geceyi ışıtan o olağanüstü gezegen. Sen olmasaydın eğer, kim ışık almayan bedenimi ışıtacaktı? Kim altımda hafif çarpan rüzgarla sağa sola doğru hareket eden papatyaları parlatacaktı? Kim ağaçların dallarında yuva yapan küçük kuşların huzur bulmasına yol açacaktı? Fakat en önemlisi kim bana doğru yaklaşmakta olan insandışı o varlığı farketmemi sağlayacaktı?

Melekler. İyi, yardımsever ve zeki melekler. Benim olduğum yerde ne işleri olurdu ki? Ah tabii, savaş başladı. Diğer dünyada herşey karıştı. Avcılar uzun süredir yoklar, İblisler saldırılarını arttırdı. Meleklerden ise ses yok. Şimdiye kadar. Bu melek yeryüzüne inmişse ortada gerçekten büyük bir sorun ya da önemli bir şey olmalıydı. Bundan haberdar olmamak çok kötü bir durumdu çünkü karşıma neyin çıkacağından habersizdim.

Melek bana doğru yaklaşırken arkasında esen rüzgardan iki kat daha hızlı bir rüzgar daha çıkarıyordu. Geçtiği her yer canlanıyordu adeta. Biraz yakından baktığımda oldukça alımlı ve güçlü bir melek olduğunu gördüm. Erkekti. Çoğunlukla yeryüzüne erkek melekleri gönderirlerdi. Fakat sadece önemli zamanlarda.

Aramızda fazla mesafe kalmamıştı. Birkaç saniye sonra neredeyse 3 metre vardı. Doğruldum ve yavaş, temkinli bir şekilde oturduğum ağaçtan aşağıya indim. Melekler hayaletlere kolay kolay zarar vermezlerdi. Ama ben istisnaydım. Neredeyse en kötü hayaletlerden biriydim. Ona anlamsız bakışlarla uzun bir süre baktım. Beni farkettiğinde yüzü ciddi bir simaya büründü.
''Ne istiyorsun?''
Kurduğum cümle melekler için sert bir cümleydi. Sonumun ne olacağını bilmiyordum fakat hiç iyi bir son olmayacağı kesindi...

Meleğin söyledikleri karşısında şoke olmuştum. Durumun karışık olduğunu az çok tahmin ediyordum fakat bu kadar karışık olduğunu -benim gibi kötü bir hayaletin meleklerle aynı yolda yürümesi gibi- tahmin etmemiştim. Belli etmeden meleği süzdüm. Leighton. Hoş bir isimdi, en azından bir melek için uygundu. Tanrım. Kaos hakimken düşündüğüm şeye bak. Karşımda meraklı gözlerle bana bakan meleği unutmuştum. 'Kendine gel.' Onlara katılmam söz konusu olmazdı. Çünkü kimseye güvenmiyorum. Hiçbir şekilde. Sadece ben vardım yeryüzünde. Hoş bazen kendime bile güvenmiyordum ama onlara hiç güvenemezdim. Benden kısaca iyi olmamı ve onların sömürgesi olarak yaşamımı sürdürmemi istiyorlardı. Olmayan yaşamımı. Belki ilerleyen zamanlarda diğer tarafa geçip ruhumun serbest kalmasını sağlarlardı.

'Yapamazsın. Burada olup intikamını almak zorundasın.' İntikam. Ne çabuk unutmuştum savaşımı. O kadını bulmak için olan uğraşlarım birkaç dakika içerisinde yok olabilirdi. 'Kabul edemezsin.' Kafam neden karışmıştı ki? Neden bunları düşünüyordum? Şimdiden teklifi geri çevirip bu meleği yukarıya göndermiş olmalıydım oysaki. Ama yapamamıştım. Melek hala karşımda benden herhangi bir cevap bekliyordu. Yapamazdım. Onlardan olamazdım. Ben iyi doğmuş kötü ölmüştüm. Kötü olarakta devam edecektim. İntikam benim tek kurtuluşumdu. Ancak o zaman ruhumu özgür bırakabilirdim, o zaman huzur bulabilirdim.

Meleğin yüzüne baktım. Göz gözeydik. Bana inanılmaz bir merakla bakıyordu. Onu beni almak için göndermişlerdi. Bu tip melekleri az çok tanırdım. Bir görevde başarısız olursalar acısı onu başarısız olamaya sürükleyenden çıkardı. Buna hazırlıklıydım açıkçası. Tecrübeliydim ve o bunu biliyordu. Fakat artık bir karar vermem gerikiyordu, tam olarak bir cevap gerekiyordu.
''Karşılığında bana ne vereceksiniz?''
Dudaklarımdan bu sözlerin çıkacağını hiç hesaplamamıştım. Karşılığı ne olabilirdi ki? Bunu merak ediyordum evet fakat onlardan olamazdım. Sanırım bu gece uzun bir gece olacaktı. Uzun ve çekişmeli.

"Sahip olmak istediğin bir kaç şeyden en önemlisi olabilir. Bizim için yaptığın, daha doğrusu verdiğimiz savaş için yaptığın her fedakarlıkta buna adım adım yaklaşacaksın. Her şeyden önemlisi, egonu tatmin edeceksin. Belkide şuan bu şekilde olmanı sağlayan varlık, o da bu savaştadır, ne dersin? Ya da onu boşver herkesin hayattan alacağı bazı intikamlar vardır. İşte bunu sana altın tepside sunuyoruz. Red etmek akıllıca olmaz."
Melek bana vazgeçemeyeceğim şeyler söylemişti. Sahip olmak ve intikamımı almak istediğim şeyler. Kabul etmemek aptallık olabilirdi fakat kabul etmek? Ne olacaktı? Yukarıda beni ne bekliyordu? Bunları öğrenmeden kabul etmeyide istemiyordum.

Yapacaklarım sınırlı olabilirdi. Ya da en önemlisi... İyi biri olabilecek miydim? Yaşamıma bir bakınca kötü olmamın tek sebebi Kurt ve o sarışındı. Onlardan intikamımı alırsam başka bir sebebim olmayacaktı. Çünkü önceden iyi biriydim ve kötü olmak aklımın ucundan bile geçmiyordu. Ta ki Kurt'ü tanıyana dek. Vereceğim tek bir karar ve tek bir cümle tüm yaşamımı değiştirebilirdi. Buna hazır mıydım? Ya hazır değilsem? Beynimi kemiren onlarca sorudan kurtulabilmem olanaksız gibiydi.

Tanrı'nın katı huzurluydu. Melekler bu huzuru dengede tutabiliyorlardı ve benide huzura erdirebilirlerdi. Fakat huzurumu bana verecekleri şartlarla sağlayabilirlerdi. Şimdi karşımdaki melek bu huzuru sağlayabileceğini söylüyorsa...
''Kabul ediyorum.''