Karşılaşma

Eğer bir hayaletseniz yapacak pek fazla işiniz yoktur. Eğer benim gibi bir hayaletseniz; işte o zaman kötülükten başka birşey düşünmezsiniz. Her gün, her saat, her dakika, her saniye...
Ve gene rüzgarın içime işlediği bu serin gecede şehrimin her hangi bir buğday tarlasında dolanıyordum. Dolunay kendini bulutların arasına saklamaktan vazgeçmiş ve tüm parlaklığını ortaya sermişti. Huzurluydum. Ama yeri boş olan kalbim birşeyler seziyordu. Güçlü ve derinden duygular. Duyularım harekete geçmişti. Gözlerim dikkat kesilmiş, kulaklarım rüzgarın uğultusundan başka birşeyler duymak için çabalarken, burnum havada ağır bir koku algılıyordu. Sek alkol kokusuyla birleşmiş parfüm kokusu. Çok tanıdıktı. Herşeyden çok. Kendimden bile çok tanıdık.
Kulaklarımın bir zaman sonra duyduğu ikinci ses araba sesi oldu. Ağır meltemin bana doğru esmesiyle koku netleşti. Temkinliydim. Fakat arabadan çıkan kişi benimle aynı duyguları beslemiyordu. O temkinli değildi ve bana zarar verecekti. Sırıttım. Aptal ama güzel kokan bir avcı. Hemde sarhoş. Bu gece güzel geçecekti. Bunları düşünürken başka bir fikir geldi aklıma. Madem sarhoş ve bu haliyle belasını arıyor, biraz eğlenmekten ne çıkardı? Bir kahkaha patlattım. Avcı irkildi. Aramızda uzun bir mesafe vardı fakat tecrübeli bir avcı olmalı ki kahkahamı duydu. Bana doğru yaklaşmaya başladı. Bende buğdayların arasından ona doğru yaklaşıyordum. Bir şekilde ortak bir yerde buluşacaktık. Son buğday topluluğunu geçtikten sonra karşımda çıkan şey içimdeki tüm duyguları aynı anda yaşattı.
Bir çift yeşil göz. Aşık olduğum, beni ben yapan o gözler. Geçmişim, intikam sebebim. Herşeyim belkide. Ağzımdan çıkan duygu yüklü kelime onu tanımlardı.
''Kurt.''

''Seni seviyorum Kurt.'' demiştim o gün. 3 yıl önce bir kış gününün akşamı. O yemekte. Bahçeye hava almak için çıktığımız o anlarda. Sadece ikimiz vardık oysaki. Onun beni sevmemesi için hiçbir nedenin olmadığını düşünmüştüm. İşin en kötü tarafıysa benim onu sevdiğim kadar onunda beni sevdiğini düşünmemdi.
Bana şaşırmış ve parlamış yeşil gözleriyle bakarken;
''Yapamayız.'' demişti. O zaman bile küçük bir umudum vardı. Kendime o kadar çok güvenmiştim ki onun beni rededemeyeceğine inanmıştım.
''Yani... Sen ve ben. Yapamayız Eleanor. Sen çok iyi bir dostsun, ama ne yazık ki ben...'' devam edememişti. 'Ben seni sevmiyorum.' diyecekti. Gözlerimden akan yaşları rüzgar esene dek fark etmemiştim. Esen soğuk meltem gözyaşlarımın da yanaklarımda soğumasına yol açmıştı. O gün anlamıştım, yaşamam için bir sebep kalmadığını... Ve alınması gereken bir intikam olduğunu.

''Konuşmak istiyorum.'' Bu cümle beni kendime getirmişti. Onu burada zor duruma düşürüp 'sarışın'ın yerini öğrenip onu öldürebilirdim. Ama şuanda hiçbir şeyle uğraşmak istemiyordum. Sadece onu dinlemek istiyordum. Sesini duymak, ona dokunmak, sohbet etmek... İntikamımı şuanda alamazdım. Çünkü daha çok erkendi. Bana birşeyler söylemeliydi. Yanına doğru yaklaşıyordum. Açık alandaki ağacın dibine oturmuş bekliyordu. O kadar savunmasız ve narindi ki.. Özlem duygusu tüm ruhumu kapladı. Ağlamak istiyordum ama hayaletler ağlayamazdı. Şimdi tek ihtiyacım olan bedenimdi işte. Eğer bedenim olursa ona sarılabilir ve onu hissedebilirdim ama artık çok geçti. Şimdi sadece dinleyebilirdim. Neyseki beni gördüğünü biliyordum.

Yanına yaklaştığımda bana baktı. Yüzünde acı vardı. Acı ve hüzün. Gene içmişti ve hafif sarhoştu. Hiç değişmediğine adım gibi emindim fakat yapamıyordum. Ağzımdan bir tek kelime çıkmıyordu. Sadece onu istiyordum. Uzun bir süre bakıştık öylece. Beni inceliyordu. Yüz hatlarımı, saydam vücudumu. Üzerimdeki beyaz elbiseyi. Yüzündeki acı gitgide büyüyordu. Bense sadece yüzüne bakıyordum, o beyaz, pürüzsüz yüzüne. Sonra beklemediğim biranda gene dudaklarım bana oyun oynadı.
''Seni... Özledim.''