AnasayfaCamdaki Yaşlı Adam
2 posters
Supernatural RP :: Başlarken... :: RP :: Puanlama
1 sayfadaki 1 sayfası
Camdaki Yaşlı Adam
tarafından Bendis Reneé Oktavianus Perş. Ara. 09, 2010 4:21 am
Dışarısı soğuktu, yağmur yağıyordu. Bütün insanlar evlerine kapanmıştı. Dışarıda sadece birkaç kişi vardı, onlarda koşturarak sığınacak yer arıyorlardı. Huzur evinde yaşayan yaşlı adam sandalyesini camın kenarına çekmiş yağmuru ve insanları izliyordu. İnsanların ıslanmaktan kaçışlarını izliyordu, sanki kaderden kaçabilirlermiş gibi diye düşündü yaşlı
adam.
Yağmur şiddetlenmişti. Birşeyleri alıp götürmek istiyordu mesela caddede yaşanan olayların kirliliğini, insanların nefret dolu kalplerini, çekilen acıların yüklerini, insanların yüzündeki kirlilikleri sanki yapabilirmiş gibi...
Yaşlı adam dışarıya dalıp gitmişti. Ne bulmuştu bu şehirde? Ne tatmıştı acıdan başka, neler duymuştu insanların söyledikleri yalanlardan başka? Varını yoğunu almıştı bu şehir. En affedilmez yalanları söylemişti. Kaldıralamayacak acılar vermişti yüreğe.
***
Yaşlı adam bu şehirde neler yaşadığını düşünmeye başladı. Ailesinde yaşanan kavgayı hatırladı. Çektikleri sefaleti, açlığı, susuzluğu. Ev sahipleri onu ve ailesini kapının önüne koymuştu. Oysa ne umutlarla gelmişlerdi bu şehre, ne heyecan duymuşlardı, ne mutlu olmuşlardı ilk gelişlerinde. Herşey onlara peri masalı gibi gelmişti ilklerde. Sonra ise olanlar olmuştu. Anne ve babası anlaşamamaya başlamıştı. Babası çekip gitmişti.Annesiyle kalmıştı bu koskoca şehirde, tutunacak tek dal annesiydi belkide. Ama o dalda çürüktü. Annesi maaşını zamanında alamayıp kirayı ödeyemedikleri için evden dışarı atıldılar. Annesi işten çıkarıldı. Açlık, sefalet ve susuzluk içinde yaşadılar.
***
Sonra annesi bir adamla evlendi. Adam ilkbaşlarda iyi biriydi, en azından onlara öyle geliyordu. Üvey babasından dayak yemeye başladı. Sonra annesi iş buldu. O lanet olası adamdan boşandı.Kurtuldu küçük çocuk dayak yemekten,kurtuldu sefaletten yada en azından öyle sandılar. Birkaç yıl harika geçti. Herşey yoluna girmişti. Okula gidip geliyordu. Öğretmenleri ondan memnundu. Kış bastırmaya başladı. Annesine birşeyler oluyordu ama belli etmemeye çalışıyordu. Yinede o küçük çocuk bunu anlıyordu. Annesinin durumu gün geçtikçe kötüleşiyordu. Bir gün okuldan eve geldiğinde bütün mahalle kapının önündeydi. Ona üzüntü ile bakıyorlardı. Annesi nerdeydi? Çocuk evin içinde koşturmaya başladı. Sonunda bulmuştu bulmasına annesini ama sadece cansız bedenini. Çocuk yaşadığı yıllar boyunca ağlamadığı kadar çok ağladı. Sonra olanlar o kadar hızlı olmuştu ki neler olduğunu anlayamıyordu. Kendini Çocuk Esirgeme Kurumu’nda bulmuştu.
***
Yıllar geçmişti. Çocuğun bedeni büyüdü ama ruhu hep çocuk kaldı. Onu hayata bağlayan tek şey umutsuz aşkıydı. Ama Feride ona bakmazdı. Genç adam ise ona sırılsıklam aşıktı. Kadın, kahverengi ile sarı arası saçları, masmavi gözleri ile tam bir melekti. Adam cesaretini topladı ve evlenme teklifi etti. İnanılmazdı belkide onun için ama kadın teklifi kabul etti. Evlendiler. Çocuklar oldu, onlar büyüdü. Ve o acı gün geldi... Biricik aşkı ölmüştü. Gözyaşları umutsuzca yanaklarından süzüldü. Hayat ona gülmemeye başladı. Çocukları ona bakmadı. Onu huzurevine bıraktılar. Bu anlar ne kadar kötüydü!Bu şehir ona sadece hüzün, keder ve acı vermişti. Oysa onun ne farkı vardı bu yoldan geçen insanlardan? Sadece biraz yaşlıydı. Ama ruhu hala çocuktu. Hala uslanmayan ve asla uslanmayacak olan çocuk.
Adam nefes alamamaya başladı. Kalbi iki kere tekledikten sonra büyük bir sessizlik çöktü. Camdaki yaşlı adam hayata sonsuza dek gözlerini yummuştu.
adam.
Yağmur şiddetlenmişti. Birşeyleri alıp götürmek istiyordu mesela caddede yaşanan olayların kirliliğini, insanların nefret dolu kalplerini, çekilen acıların yüklerini, insanların yüzündeki kirlilikleri sanki yapabilirmiş gibi...
Yaşlı adam dışarıya dalıp gitmişti. Ne bulmuştu bu şehirde? Ne tatmıştı acıdan başka, neler duymuştu insanların söyledikleri yalanlardan başka? Varını yoğunu almıştı bu şehir. En affedilmez yalanları söylemişti. Kaldıralamayacak acılar vermişti yüreğe.
***
Yaşlı adam bu şehirde neler yaşadığını düşünmeye başladı. Ailesinde yaşanan kavgayı hatırladı. Çektikleri sefaleti, açlığı, susuzluğu. Ev sahipleri onu ve ailesini kapının önüne koymuştu. Oysa ne umutlarla gelmişlerdi bu şehre, ne heyecan duymuşlardı, ne mutlu olmuşlardı ilk gelişlerinde. Herşey onlara peri masalı gibi gelmişti ilklerde. Sonra ise olanlar olmuştu. Anne ve babası anlaşamamaya başlamıştı. Babası çekip gitmişti.Annesiyle kalmıştı bu koskoca şehirde, tutunacak tek dal annesiydi belkide. Ama o dalda çürüktü. Annesi maaşını zamanında alamayıp kirayı ödeyemedikleri için evden dışarı atıldılar. Annesi işten çıkarıldı. Açlık, sefalet ve susuzluk içinde yaşadılar.
***
Sonra annesi bir adamla evlendi. Adam ilkbaşlarda iyi biriydi, en azından onlara öyle geliyordu. Üvey babasından dayak yemeye başladı. Sonra annesi iş buldu. O lanet olası adamdan boşandı.Kurtuldu küçük çocuk dayak yemekten,kurtuldu sefaletten yada en azından öyle sandılar. Birkaç yıl harika geçti. Herşey yoluna girmişti. Okula gidip geliyordu. Öğretmenleri ondan memnundu. Kış bastırmaya başladı. Annesine birşeyler oluyordu ama belli etmemeye çalışıyordu. Yinede o küçük çocuk bunu anlıyordu. Annesinin durumu gün geçtikçe kötüleşiyordu. Bir gün okuldan eve geldiğinde bütün mahalle kapının önündeydi. Ona üzüntü ile bakıyorlardı. Annesi nerdeydi? Çocuk evin içinde koşturmaya başladı. Sonunda bulmuştu bulmasına annesini ama sadece cansız bedenini. Çocuk yaşadığı yıllar boyunca ağlamadığı kadar çok ağladı. Sonra olanlar o kadar hızlı olmuştu ki neler olduğunu anlayamıyordu. Kendini Çocuk Esirgeme Kurumu’nda bulmuştu.
***
Yıllar geçmişti. Çocuğun bedeni büyüdü ama ruhu hep çocuk kaldı. Onu hayata bağlayan tek şey umutsuz aşkıydı. Ama Feride ona bakmazdı. Genç adam ise ona sırılsıklam aşıktı. Kadın, kahverengi ile sarı arası saçları, masmavi gözleri ile tam bir melekti. Adam cesaretini topladı ve evlenme teklifi etti. İnanılmazdı belkide onun için ama kadın teklifi kabul etti. Evlendiler. Çocuklar oldu, onlar büyüdü. Ve o acı gün geldi... Biricik aşkı ölmüştü. Gözyaşları umutsuzca yanaklarından süzüldü. Hayat ona gülmemeye başladı. Çocukları ona bakmadı. Onu huzurevine bıraktılar. Bu anlar ne kadar kötüydü!Bu şehir ona sadece hüzün, keder ve acı vermişti. Oysa onun ne farkı vardı bu yoldan geçen insanlardan? Sadece biraz yaşlıydı. Ama ruhu hala çocuktu. Hala uslanmayan ve asla uslanmayacak olan çocuk.
Adam nefes alamamaya başladı. Kalbi iki kere tekledikten sonra büyük bir sessizlik çöktü. Camdaki yaşlı adam hayata sonsuza dek gözlerini yummuştu.
Bendis Reneé Oktavianus- Cadı
- Mesaj Sayısı : 5
Kayıt tarihi : 09/12/10
Geri: Camdaki Yaşlı Adam
tarafından Victoria Huffington Perş. Ara. 09, 2010 4:34 am
Kurgu ~ 15
Betimleme ~ 15
Renklendirme ~ 10
Uzunluk ~ 9
Akıcılık ~ 18
İmlâ ~ 20
Toplam ~ 87!
Betimleme ~ 15
Renklendirme ~ 10
Uzunluk ~ 9
Akıcılık ~ 18
İmlâ ~ 20
Toplam ~ 87!
Victoria Huffington- Yönetici ~ Avcı
- Mesaj Sayısı : 189
Kayıt tarihi : 27/10/10 -
Supernatural RP :: Başlarken... :: RP :: Puanlama
1 sayfadaki 1 sayfası
Bu forumun müsaadesi var:
Bu forumdaki mesajlara cevap veremezsiniz