İntikam Gösterisi

Sonsuzlukta dolaşan ruhum karanlıkta dolaşmaya da bayılıyordu... Temiz hava içimden geçip gitsede hiçbir zaman huzur bulamayacak kalbimi serinletiyordu. Dolaştığım buğday tarlası biçilmemişti. Bu nedenle birilerini görmem yada onları hissetmem az da olsa zorlaşıyordu. Fakat buraya doğru yaklaşan korkmuş, kalbi aşkla yanan ve itaat için yemin etmiş birini hissetmemek kaçınılmazdı. Nathan. Benim platonik, aciz aşığım. Kalbim her ne kadar nefretle ona bağlansa da Kurt'ten başkasını sevemeyeceğimi biliyordum fakat Nathan'ı kendi emellerim için kullanmamak elimde değildi. Bana sonsuz güvenle bağlanmıştı ve ne yapsam iyi birşey olduğuna yemin bile edebilirdi. Oysa o benim gözümde bana geçmişimi hatırlatan bir 'insan'dan başka birşey değildi.
''Eleanor...'' dedi fısıltıyla. Benim nerde olduğumu uzun buğday bitkilerinden dolayı görememişti.
''Nathan.'' dedim benim olduğum tarafa bakması için. Adını aşkla söylemiştim çünkü benim sevgimi kazandığını sanıyordu... Aptal.
''Ah burdasın demek. Geldim sevgilim.'' diyerek bana yaklaştı. Bende ona yaklaştım.
''Seni bekliyordum. Neler yaptın?'' Janine. Öldüreceğim yeni 'sarışın'.
''Onu bulmak üzereyim. Nerelerde takıldığını öğrendim. Yarın gideceğim hayatım.''
''Güzel.'' Hain gülümsemem yüzüme yayıldı.
''Neden burada buluşuyoruz ki? Daha iyi bir yer olmaz mı?''
''Hayır tabii ki de. Ben bir hayaletim unuttun mu?'' Gözleri hüzünle gecenin sessizliğine dalmıştı...

Hayalet sevgilimin bana verdiği görevi yerine getirmiş ve bunu ona rapor etmek için buluşma yerimize doğru hızla ilerliyordum. Onu o kadar özlemiştim ki onu görmek bile bana iyi geliyordu. Bu, bu uyuşturucu gibi bir şeydi. Onu gördükçe arzuluyordum. Sanki ona lanetlenmiştim. Ona her şeyden çok değer veriyordum. Biçilmemiş buğday tarlasına vardığımda zar zor ilerliyordum. Onu bulacağımdan adım gibi emindim.
‘’ Eleanor…’’ dedim fısıldayarak. Nerede olduğunu, uzun buğday taneleri yüzünden göremiyordum.
‘’ Nathan ‘’ dedi büyük bir aşkla. Onun da bana aşık olduğuna adım gibi emindim. Belki de aşkımız kitaplarla ölümsüzleştirilmeliydi. Efsane filan olurdu.
‘’ Ah buradasın demek. Geldim sevgilim ‘’ dedim ona doğru ilerleyerek. Keşke bu kusursuz ruhu bir bedene bürünseydi. Böylece ona sarılabilir, kokusunu içime çekebilir ve öpebilirdim. O da bana yaklaştı.
‘’Seni bekliyordum. Neler yaptın? ‘’ dedi merakla. Janine’yi kastediyor olmalıydı. Nefes alış-verişimi düzene soktuktan sonra söze başladım.
‘’ Onu bulmak üzereyim. Nerelerde takıldığını öğrendim. Yarın gideceğim hayatım ‘’ dedim. Onun için ayrı bir planım vardı. Eleanor, o kızın geçmişte çok acı çektirdiğini söylemişti. Yanlış kişiye bulaşmakla hata etmiş. Kimse sevdiğimin kılına zarar veremez.
‘’Güzel’’ dedi hain bir gülümseme ile beraber.
‘’Neden burada buluşuyoruz ki? Daha iyi bir yer olamaz mı? ‘’ dedim.
‘’Hayır tabii ki de. Ben bir hayaletim unuttun mu? ‘’ dedi. Üzülmüştüm. Oysa ben onu bir hayalet olarak görmüyordum. Hayatımın tanrıçasıydı. Onun için her şeyimden vazgeçmeye hazırdım. Ona ne kadar değer verdiğimi anlaması için her istediğini yapıyordum.
‘’ Seni seviyorum ‘’ dedim fısıldayarak ve elini tutmak istercesine elimi ona doğru uzattım. Asla ellerimizin buluşamayacağını biliyordum fakat yinede şansımı denemek istedim.
‘’Bunu asla unutma benim güzel kraliçem ‘’

''Seni seviyorum,'' dedi bir anda. Şaşırmamıştım aslında. Fakat sonradan yaptığı hareket karşısında afalladım. Elini elime doğru uzattı ve ellerime dokunmaya çalıştı fakat başarısız oldu. Ben cevap ya da herhangi bir tepki vermeyince devam etti.
''Bunu asla unutma benim güzel kraliçem.'' Ah Tanrım.
''Bende...'' diyerek yüzüne dokundum. Ürperdi. Bir insan -ya da her ne olursa olsun- hayaletlere dokunamazdı fakat hayaletler varlıklara dokunabilirdi.
''Keşke bir de bedenin olsaydı aşkım...'' dedi sevgiyle. Gözlerim büyüdü. Öfkelenmiştim. Hemde çok...
''Öyle mi?! Beni böyle kabul etmiyorsan senin de bedenini alabilirim!'' Korkmuştu.
''Ben... Seni asla üzmek ya da sinirlendirmek istemedim Eleanor... Keşke bir bedenin olsaydı ve bende senin ellerini tutup yüzüne dokunabilseydim.'' dedi hüzün ve pişmanlıkla. 'Ahh Eleanor. Neden bu kadar uğraşıyorsun?'
''Pekala... Sana kaba davrandım. Affedersin değil mi?'' diyerek aşkla gülümsedim. Dayanamadı.
''Tabii...'' dedi ve o da gülümsedi. Nathan bir insan olsam takılabilir bir kişilikteydi. Fakat şu durumda ve Kurt varken bu olanaksızdı.